Ik heb mij die vraag zelf vaak gesteld. Ik weet het antwoord niet. Waarom ben ik zo fucking eigenzinnig? Waarom kan ik niet gewoon luisteren of mij ergens bij neerleggen? Waar komt mijn onuitputtelijke doorzettingsvermogen vandaan? Zal het komen doordat ik het contact voel met het aardse bestaan? Zodra ik een gevoel krijg van angst, paniek of pure wanhoop, dan ga ik terug naar de basis. Ik hou mij vast aan die basis. Ik voel het contact met de aarde, de grond onder mij. Dan voel ik of ik mijn tien vingers en tien tenen nog heb en daarna controleer ik of mijn gedachtes nog van mij zijn. Dan weet ik dat het meevalt, want zolang ik nog in contact sta met de aarde, mijn tien vingers en tenen nog voel en mijn gedachtes nog kan sturen dan zal ik overleven. Dan kun je alles van mij afpakken, maar ik zal strijden en overwinnen.
Mijn werknaam is Jesslin. Uiteraard is mijn geboortenaam anders, maar deze hou ik voor mij. Mijn jeugd was eenzaam en alleen. Ik voelde mij niet gezien, niet begrepen en er niet toe doen. Ik wilde door iedereen lief en leuk gevonden worden. Ik was de nerd van de klas, altijd wilde ik mijn huiswerk af hebben en hoge cijfers halen. Ik was preuts, heel erg preuts en onzeker. Ik droomde er van om zelfverzekerd te zijn. Ik wilde een held zijn, maar ik was te verlegen. Ik probeerde vertrouwen te krijgen en met een persoon mijn droom te delen. Stammelden en met de ziel onder mijn arm vroeg ik de gymdocent of hij mij wilde helpen. Ik wilde heel graag door de selectie voor de politie academie, maar om door deze selectie te komen moest ik een hindernisbaan rennen in een bepaalde tijd. Helaas laat mijn conditie en kracht wat te wensen over. Uren lang hebben wij samen getraind na schooltijd. Zo aardig dat hij was zetten hij hele parcours voor mij op. Hij moedigde mij aan, schreeuwde dat ik het kon en nooit moest opgeven. Hij was trots zo trots toen ik de selectie met slag en wimpel haalde. Ik liet hem trots mijn uniform zien: het was mij gelukt! De eerste stap naar held zijn had ik gehaald. Ik had mijn politie uniform aan en keek in de spiegel. Veelte groot was dat uniform. In dat uniform zat een mager en onzeker meisje, maar dat uniform maakte mij zelfverzekerd en groot. Ik mis dat uniform.
Heel vaak heb ik mij afgevraagd waar het mis ging. Heel vaak heb ik mijn ex de schuld gegeven, maar dat is niet eerlijk. Het was niet zijn schuld. Het was de schuld van Jesslin. De Jesslin in mijn hoofd. Ik had haar nooit moeten creëren, maar zonder haar was ik eenzaam en alleen. Jesslin is nooit onzeker en altijd spontaan en vrolijk. Jesslin zit vol levenslust. Ik ben jaloers op haar onbevangenheid, ik ben jaloers dat zij nooit opgeeft. Ik heb wel opgegeven en ik ben uitgeput, maar wanneer je denkt dat je van mij gewonnen hebt, komt Jesslin mij helpen. Ze zal distantiëren en manipuleren en zal altijd winnen. Ik ben geen held, ik ben gebroken: Jesslin is de held.
Dit is wat ik jou wil meegeven: om te overleven, en om gelukkig te zijn, creëert een ieder zijn eigen wereld om zich heen. Wanneer de echte wereld vol geweld, onrechtvaardigheid, wanhoop en bovenal overschaduwd wordt door extreem trauma: kun je daar niet overleven, dan moet je een leukere wereld creëren in je hoofd, waar je heen kunt vluchten als de echte wereld te duivels is. Zodra jou dat lukt. Zal iedereen denken, en misschien wel zeggen dat je een gekkie bent. Ze zullen zeggen dat je meerdere persoonlijkheden hebt. Ik wil jou meegeven, dat het niet erg is om uitgemaakt te worden voor een gekkie. Overleven en gelukkig zijn dat is het belangrijkste, gekkie of niet. Laat je nooit iets wijs maken en laat je nooit ongelukkig maken. Distantieer!