Ik schrik wakker van het alarm op mijn telefoon, waarom gaat mijn alarm zo vroeg? Ach ja, ik weet het alweer team mensenhandel haaglanden komt voor mij. Ergens voel ik een soort opluchting dat ik eindelijk mijn zegje kan doen, maar voor nu moet ik haasten anders kom ik veelte laat. Ppphhff het regent. Vlug haast ik van de metro richting de Ruysdealkade in Amsterdam. Wanhopig wil ik mijn haar bedekt houden met mijn capuchon, maar ter vergeefs het waait te hard. In de verte zie ik iemand zwaaien. Ik weet zeker dat het Ann is, wie anders zou mij zo enthousiast opwachten. “Lieverd je bent veelte laat, ze wachten al in je kamer” roept ze. Ik wordt bij binnenkomst ontvangen door de hitte, die Roemenen zetten de thermostaat altijd op dertig graden. Terwijl ik ze passeer gun ik ze nog mijn valste blik. Het verbaast mij dat ze al op dit vroege tijdstip in hun raam staan opgesteld. Ik ben nog nooit zo vroeg geweest. Een tyfus hekel heb ik aan ze, omdat ze de thermosstaat zo hoog zetten en er altijd zijn: nooit heb ik een uurtje voor mij alleen, altijd staan ze opgesteld in hun raam met hun gezelligste gemaakte gezichtjes. Ann wijst naar de achterste kamer. “Hej Jesslin! Wij zijn zo blij dat je tijd voor ons kon maken deze ochtend”. Ik zie een man samen met een vrouw op de rand van mijn bed zitten. Het geeft mij een beetje een gek gevoel dat er opeens een vrouw op de rand van mijn bed zit. Normaal gezien ontvang ik enkel mannen in mijn kamer. De man staat op en neemt plaats op de stoel die in de kamer staat en gebaard mij plaats te nemen naast zijn vrouwelijke collega. Ze legitimeren zich met hun politiepas, ondanks dat ik ze verwacht had ben ik toch zenuwachtig. Ik weet precies waarvoor ze komen en dat maakt mijn ook zo zenuwachtig. Ik vermoed dat ik totaal niet dezelfde mening deel. Ze gunnen mij geen rustig binnen komen en beginnen direct met hun vragenvuur: “Waar ken je Victoria van? Waar heb je met haar gewerkt? Wat heeft ze je verteld? Wat weet je van haar veroordeling?”. Ik besluit niet te antwoorden en kijk ze enkel aan. Ze kijken beiden doordringend terug. Nog steeds hou ik mij stil. Ergens snap ik wel dat ze meteen beginnen met hun vragenvuur, ze vergaan vast van de bloedhitte. Ze hadden natuurlijk totaal niet verwacht dat het hier zo bloedheet zou zijn. “Niks te zeggen Jesslin?” Ik zwijg opnieuw en probeer mijn tranen te bedwingen. Ik heb zo n gevoel van onrechtvaardigheid wat vanaf mijn tenen naar boven stijgt richting mijn strot, waardoor ik geen geluid meer uit mij krijg. “Jesslin ik zie dat het je raakt, dat is absoluut niet mijn bedoeling”. Gelukkig deze rechercheurs hebben nog een greintje van sympathie. Mijn tranen verruil ik voor een woeste blik. “Wat komen jullie überhaupt doen”? “Jesslin nogmaals sorry. Wij hebben een verkeerde start gemaakt. Victoria heeft aangifte gedaan bij ons van mensenhandel en Hellen als getuige opgegeven”. Ik voel een opluchting: ik vindt het zo ontzettend moedig dat Victoria aangifte heeft gedaan, maar waarom beginnen ze over haar veroordeling? “Dat zeggen jullie mij nu wel, maar waarom beginnen jullie dan over haar veroordeling?” antwoord ik ze fel. “Sorry Jesslin dit is nog een misvatting: wij willen niet zeggen dat ze een dader is, misschien is ze wel een slachtoffer. Wij hopen heel erg dat jij ons meer informatie kunt geven”. Er valt een lange stilte. Ik heb tijd nodig om na te denken en blijkbaar gunnen ze mij die tijd. Opnieuw kan ik mijn tranen niet bedwingen, waarom is ze überhaupt veroordeeld voor mensenhandel, terwijl ze slachtoffer is. Ergens weet ik het wel: Victoria heeft het mijzelf verteld. Ze had een selfie op facebook geplaatst met op de achtergrond tien matrassen opgestapeld. Deze foto was het bewijsmateriaal ik haar rechtszaak. De rechter had het haar zwaar aangerekend dat ze deze tien meiden naar Nederland had gelokt vanaf haar geboorteland Hongarije om zogenaamd in een restaurant te werken. Ik vind het jammer dat de rechter zo kortzichtig is geweest. Blijkbaar snapt hij niet dat bijna elke pooier organisatie een hoofdvrouw aanwijst. Weet hij dan niet dat de hoofdvrouw onder de grootste druk staat? Over Victoria ging de roddel dat haar jonge kinderen waren ondergebracht bij de ouders van een van de pooiers. Ze moest precies doen wat deze pooiers van haar vroegen anders moest ze via beeldbellen toezien hoe haar kinderen slaag kregen. Victoria had waarschijnlijk geen keus en moest er voor zorgen dat de vrouwen onder haar aan het werk bleven en vele klanten goed deden afwerken. Victoria werd veroordeeld voor mensenhandel, nadat ze vrij was gekomen heeft haar pooier haar ter werk gesteld in Den Haag en in Doetinchem. Het is mij nu duidelijk dat ze eindelijk de moed heeft gehad aangifte te doen bij team mensenhandel. “Oke, ik vertel wat ik heb gezien, maar ik wil wel uitpraten en niet onderbroken worden” beiden knikken ze instemmend. Aan een stuk door heb ik gerateld hoe oneerlijk het is dat ze haar als dader zagen, want ze is slachtoffer. ze had geen keus. Ik heb tig keer benoemd dat ze nu werkt in Doetinchem. Ze vroegen mij, wanneer ik haar voor het laatst had gezien en of ik kon vertellen hoe ze er toen uitzag. Ik antwoorde braaf: “twee weken geleden heb ik haar gezien in Doetinchem en ze zag erg vermoeid en gestrest uit.” Nu komt het besef dat ze dus nog werkt achter het raam terwijl ze al aangifte heeft gedaan. Direct komt de paniek op in mijn hoofd. Het bloed proef ik in mijn mond zo hard bijt ik op mijn lip. Het enigste wat ik nog uit kan sissen is “Ze heeft dus aangifte gedaan. Ze is nog in handen van haar pooier en jullie komen even rondvragen wie er een getuige verklaring wil afgeven en zeggen doodleuk dat ze aangifte heeft gedaan. Willen jullie haar dood hebben?”. Ze kijken mij beiden verschrikt aan “Sorry dat hadden wij ons niet beseft, ze heeft Hellen opgegeven als getuigen en Hellen kwam met jouw naam” fluisteren ze. “Dommers!” voor ik het weet glipte het uit mijn mond. Ann komt in de deuropening. “Jesslin, lieverd, ze komen om te helpen.” Ik snap wat Ann bedoeld, maar het voelt zo oneerlijk. Tuurlijk heb ik ze alles verteld wat ik weet, vervolgens heb ik de ogen uit mijn hoofd staan huilen bij Ann, en de rechercheurs toegesist dat ze moesten vertrekken en de Roemenen, die hier achter het raam staan mee moesten nemen, gezien ze altijd maar achter dat raam staan met hun gemaakte gezellige gezichtjes. Kan mij niet voorstellen dat zij hier vrijwillig zijn. Waarom komen ze naar Nederland om achter een raam te staan? Ann gaf mij een ssstt en zei mij dat ik geen dingen moest zien. Ann is haar gehele gewicht in goud waard: altijd zorgt ze voor ons, altijd ze is altijd eerlijk en oprecht. “Lieverd ik bel Hellen voor advies”. Hellen is haar schoonzus. Dit pand is van haar, ze beheerd meerdere raampanden op de Ruysdealkade. Ann geeft mij haar telefoon, zodat Hellen mij advies kan geven. “Lieverd, ben je erg overstuur, ze kwamen alleen maar voor wat vragen, daar hoef je toch niet zo overstuur van te raken?” ik weet niet eens te antwoorden: ik vind het goed dat Hellen de recherche heeft uitgenodigd voor de getuigen verklaringen, maar ik ben teleurgesteld dat ze Victoria in het verleden als dader zagen. “Kijk je wel eens naar het programma van Stegeman? Mail hem: ik stuur je zijn email”. Wie is Stegeman? In een van mijn volgende blogs kom ik hier op terug. Stegeman heeft uiteindelijk geholpen met zijn programma undercover in Nederland, desondanks heb ik Victoria nooit meer terug gezien. Ik weet niet of ze nog leeft. Ik geef deze rechercheurs absoluut geen schuld, dit is niet mijn doel van deze blog. Tuurlijk hadden ze het beste voor met Vitoria, het is mijn eigen kwaadheid en verdriet geweest dat in de weg stond. Graag zou ik willen dat men hiervan leert. Zie een slachtoffer niet als dader en zorg dat een slachtoffer veilig is, voordat waanneer je getuigen gaat benaderen. Tenminste dat zou mijn voorkeur hebben. Ik zoek Victoria nog steeds.
In de onderstaande uitzending van undercover in Nederland is te zien waar ze nog gewerkt heeft na haar aangifte.
https://www.kijk.nl/programmas/undercover-in-nederland/CEAa6jTt3gt