Daar zit ik dan op de parkeerplaats moed te verzamelen om naar binnen te gaan. Altijd wanneer ik zenuwachtig ben voel ik mijn darmen in protest komen, en weet ik dat ik diarree krijg. Vroeg of laat moet ik toch naar binnen voor de wc. Met de ziel onder mijn arm, en een grote tas vol handdoeken, lingerie en condooms slof ik naar het kantoor. Ik probeer een glimlach op mijn gezicht te krijgen, maar dat lukt moeizaam. Voorzichtig tik ik op het glazen raam om Andrew zijn aandacht te krijgen. Zodra hij mij opmerkt loopt hij met grote stampende passen naar de deur, om deze voor mij te openen. “Jesslin ik had niet verwacht dat jij nog terug durfde te komen”. Hij pakt mij bij mijn jas en duwt mij het kantoor in en slaat hard de deur dicht. “Zo jij onrust stoker jij hebt mij wat uit te leggen” sist Andrwe mij toe. Ik weet mij geen houding te geven. Ik weet dat ik nu toch niks goed kan doen. “Ben jij je tong verloren Jesslin?” Snikkend antwoord ik hem dat ik niet snap waarom hij zo boos doet. “Waarom denk je dat ik zo boos ben Jesslin?”. Ik haal mijn schouders op en kijk hem aan met de onschuldigste blik die ik heb. “Ik krijg gister vier meisjes in mijn kantoor dat jij hun klanten afpakt met je viespeukerij. Wie moet ik dan geloven hun of jou?” Opnieuw haal ik mij schouders op en probeer moed te verzamelen wat terug te zeggen. “Ik doe niet aan viespeukerij Andrew, ik doe alles met condoom”. Andrew zucht. “Je krijgt nog een kans van mij Jesslin. Hier heb je je kamer sleutel en nu oprotten. Ik wil je kop niet meer zien, en geen slecht woord over je horen”. Zo vlug als ik kan gris ik mijn kamer sleutel uit zijn hand en vlucht het kantoor uit. Met snelle passen loop ik de gang over. Ik kijk recht voor mij uit en negeer de andere meiden die in hun deuropeningen van hun kamer staan opgesteld. Pesterig hoor ik ze roepen: “daar heb je die viespeuk, die soabom”. Ik negeer ze en vlucht mijn kamer in. Ik gooi snel mijn deur op slot en sluit mijn gordijn. Nu voel ik mijn darmen nog meer in opstand komen, maar ik moet er niet aan denken om weer de gang over te moeten voor de wc. Ik wacht wel totdat de meeste meiden dadelijk bezet zijn met een klant, dan ga ik naar het toilet. Ik wil niet weer nageroepen worden. Ik ben geen viespeuk, en geen soabom. Ik plas tot die tijd wel in mijn wastafel. Mijn darmen probeer ik te negeren in de hoop dat het wegtrekt. Er wordt geklopt op mijn deur. Direct voel ik mijn handen klam worden en begin ik te trillen. Er wordt opnieuw geklopt. Aarzelend en met tegenzin open ik mijn deur. Ik wordt meteen aan de kan geduwd en Suzan stapt mijn kamer in en sluit de deur achter zich. “Heel goed luisteren Jesslin en spreek mij niet tegen. Jij stopt met onze klanten af pakken. Jij werkt alleen met nieuwe klanten. Als je weet dat een klant van mij is, dan spreek of kijk je hem niet aan. Ik laat niet door zo n viespeuk als jouw mijn klanten afpakken. Als je niet luistert laat ik je omleggen. Hoor je mij Jesslin? Als je nog een klant van mij afpakt laat ik je omleggen”. Ik knik. Suzan neemt er genoegen mee, want ze verlaat mijn kamer en tot mij verbazing sluit ze heel zachtjes mijn deur. Zal ze echt boos zijn op mij of speelt ze toneel: in de hoop dat ik haar klanten voortaan negeer. Eigenlijk maakt het niet uit of ze nu wel of niet kwaad is. Ik heb toch geen andere keus dan haar klanten voortaan te negeren en te weigeren. Suzan is niet meer dan een product voor haar pooier. Ik heb van andere meiden gehoord dat Suzan een meedogenloze pooier heeft en al zestien jaar werkt voor hem. Ik hoef dus niet bang te zijn voor Suzan, maar wel voor hem. Als hij denkt geld mis te lopen, doordat klanten van Suzan naar mij komen, dan heb ik echt een probleem. Er zit nu niks anders op dan mijn tranen weg te slikken en mijn vrolijke masker op te zetten. Ik moet aan het werk. Mijn kamer kost tweehonderdvijftig euro per dag en dat moet terug verdiend worden. Plus ik wil daar bovenop ook nog wat verdienen. Ik trek een lingerie setje aan met bijpassende kousen en hoge hakken. Met enige tegenzin open ik mijn gordijn. Direct staren een aantal paar mannen ogen mij aan. Ik kijk vluchtig terug en neem plaats op mijn kruk voor het raam. Dit wordt een dag als alle andere: dat betekend eindeloos antwoord geven op de vraag “wat doe je voor vijftig”, mijn antwoord zal dan zijn: pijpen, neuken en standjes. Daar op volgend begint dan vaak de onderhandeling: de vrager wil zo veel mogelijk extra diensten bij de vijftig euro, en ik wil zo min mogelijk gratis weg geven. Tegenwoordig vragen ze allemaal om pijpen zonder. Vies vind ik dat: zuigen zonder condoom aan hun vieze piemels waar vaak nog liters voorvocht uitkomt ook. Zeker vandaag heb ik geen zin om extra diensten te geven, gezien ik al uitgemaakt wordt voor viespeuk en soabom. In mijn ooghoek zie ik Nina de kantine in te gaan. Vlug ruil in mijn hakken om voor mij sloffen en doe ik mijn badjas aan. Nu Nina vermoedelijk gaat eten wil ik ook eten, met haar voel ik mij veilig. Terwijl ik over de gang loop voel ik de ogen van de meiden alweer prikken in mijn rug. Ik moet ook voorbij Suzan haar kamer. Gelukkig is haar gordijn dicht dus ze zal mij niet de kantine in zien gaan. Nina zit al aan tafel te eten. Ze groet mij. Vlug gooi ik mijn magnetron maaltijd vanuit de koelkast in de magnetron en ga ik tegenover haar zitten. “Jeetje Jesslin wat een gedoe met die andere meiden. Trek het je niet aan ze doen altijd zo tegen een nieuwe. Volgende maand als er een ander nieuw meisje komt dan verschuift hun aandacht van jou naar de nieuwe”. Haar woorden stellen mij gerust, maar direct daarop vliegt de deur van de kantine open. Suzan staat in de deuropening. Achter haar zie ik Andrew verschijnen. Nina maakt zich direct uit de voeten en laat mij achter. Suzan aarzelt geen moment en neemt plaats op de stoel waar Nina zat. Andrew gaat naast haar zitten. Het is mij nu wel duidelijk dat ik niet rustig van mijn magnetron maaltijd kan genieten. “Jesslin ik had je toch gezegd dat je niet meer tegen mijn klanten mocht praten” sist Suzan mij toe. “Ze spreken mij aan en ik geef ze alleen antwoord op hun vraag” antwoord ik haar. “Genoeg Jesslin ik ben duidelijk genoeg geweest als je nog een keer met een klant van mij praat dan laat ik je vermoorden.” Ik kijk Andrew aan. Hij begint te lachen en zegt “Nou Suzan dan wel graag buiten het hek, want wil niet met dat gedoe op mijn erf zitten”. “Het is niet eens jouw erf” sis ik hem toe. Het is mijn mond nog niet uit of ik zie Andrew zijn blik veranderen van lachend naar kwaad en hij balt zijn handen tot vuisten. Met een vlugge, krachtige beweging slaat hij met zijn vuist op tafel. “Genoeg Jesslin oprotten naar je kamer” schreeuwt hij uit. Zo hard als ik kan ren ik naar mijn kamer. Mijn tranen kan ik niet meer bedwingen, waarom is deze fucking wereld zo hard? Waarom zit ik in deze hel? Iedereen is gemeen.
Ik heb deze nare raamtijd afgesloten met een uitzending voor undercover in Nederland. De onderstaande link is de uitzending. Uitgezonden op 10 november 2019.
https://www.kijk.nl/programmas/undercover-in-nederland/CEAa6jTt3gt